Grundtvig 2000-2013

Już 17 lat unijne programy edukacyjne, dofinansowujące projekty współpracy europejskiej, wspierają również edukację osób dojrzałych. Pierwszy z tych programów, o nazwie Socrates, realizowany był w latach 2000-2006. Jego częścią była niezawodowa edukacja dorosłych z nazwą Grundtvig. Kolejny duży edukacyjny program działający w latach 2007-2013 pod nazwą „Uczenie się przez całe życie” również zawierał program Grundtvig dotyczący niezawodowej edukacji dorosłych. W Polsce rolę Narodowej Agencji obsługującej te programy Pełni Fundacja Rozwoju Systemu Edukacji.
W programie Grundtvig edukacja seniorów była częstym priorytetem, zwłaszcza w Polsce, ponieważ taki był wybierany priorytet narodowy przez szereg lat. Od 2009 roku jedno z działań w programie Grundtvig, nazywanych akcjami, dotyczyło tylko tej grupy wiekowej – były to Projekty Wolontariatu Seniorów. Najpopularniejszą jednak akcją programu Grundtvig, z blisko tysiącem zrealizowanych projektów, były Projekty Partnerskie Grundtviga. Projekty dotyczyły wymiany doświadczeń pomiędzy kilkoma organizacjami z co najmniej trzech krajów na temat różnych zagadnień związanych z poprawą kompetencji kluczowych osób dorosłych, motywowaniem tych osób do uczenia się, przygotowaniem materiałów i narzędzi dydaktycznych, poprawą kompetencji edukatorskich kadry, integracji europejskiej, interkulturowości, ale też edukacji określonych grup dorosłych, np. seniorów, rodziców, osób niepełnosprawnych, mieszkańców terenów wiejskich, bezrobotnych, osób osadzonych.
Wnioski o dofinansowanie projektów w programie Grundtvig składało wiele typów organizacji, w tym: stowarzyszenia i fundacje aktywne w obszarze niezawodowej edukacji dorosłych; uniwersytety trzeciego wieku; uniwersytety ludowe; placówki kultury – głównie biblioteki i muzea, ale też domy kultury i centra popularno-naukowe; organizacje pozarządowe aktywne w obszarze edukacji dorosłych, w tym te działające na rzecz niepełnosprawnych; firmy szkoleniowe, np. szkoły językowe; formalne szkoły niezawodowe dla dorosłych, np. centra kształcenia ustawicznego, w strukturze których znajdują się licea ogólnokształcące dla dorosłych; zakłady penitencjarne; urzędy pracy i jednostki samorządu terytorialnego. Organizacje działające na rzecz seniorów były bardzo aktywne w programie Grundtvig i uzyskiwały dofinansowanie w każdej akcji, w tym zrealizowano blisko dwieście Projektów Partnerskich Grundtviga, Projektów Wolontariatu Seniorów i Warsztatów Grundtviga. Beneficjentami były zazwyczaj uniwersytety trzeciego wieku (uczelniane i działające jako stowarzyszenie), organizacje pozarządowe i placówki kultury.
Opisy przykładów dobrych praktyk projektów dofinansowanych przez rożne akcje programu Grundtvig można znaleźć w galerii projektów na stronie www.grundtvig.org.pl, najwięcej przykładów ma największa akcja Projekty Partnerskie Grundtviga: www.grundtvig.org.pl/projekty-partnerskie/galeria-projektow. Zachęcam do przejrzenia tych opisów i zainspirowania się, gdyż w obecnym programie Erasmus+, w sektorze Edukacja dorosłych, z powodzeniem można realizować podobne projekty.

Erasmus+ Edukacja dorosłych 2014-2020

Od 2014 roku realizowany jest kolejny siedmioletni program udzielający dofinansowania na działania edukacyjne – Erasmus+, w którym jednym z sektorów jest edukacja dorosłych, przez wiele osób nazywana dalej Grundtvigiem. W ramach tego sektora można uzyskiwać dofinansowanie projektów wspierających niezawodową edukację dorosłych w ramach dwóch głównych akcji: akcja 1 „Mobilność kadry edukacji dorosłych” i akcja 2 „Partnerstwa strategiczne na rzecz edukacji dorosłych”.
W obu akcjach organizacje prowadzące edukację seniorów mogą składać wnioski o dofinansowanie współpracy międzynarodowej, ponieważ beneficjentami sektora mogą być w dalszym ciągu wszelkie organizacje zajmujące się niezawodową edukacją dorosłych, w tym te wymienione powyżej, aktywne w programie Grundtvig.
Priorytetowymi tematami w sektorze Edukacja dorosłych są zazwyczaj działania na rzecz dorosłych osób defaworyzowanych, wymagających wsparcia edukacyjnego w celu poprawy jakości życia i włączenia do społeczeństwa oraz na rzecz osób z niskim wykształceniem i niskimi umiejętnościami podstawowymi, tzn. brakami w umiejętności czytania, pisania czy rozumienia tekstu, rozumowania matematycznego i korzystania z nowych technologii.
Misją projektów w tym sektorze, podobnie jak w poprzednim programie, jest poprawa dostępu dorosłych słuchaczy do atrakcyjnej i dostosowanej do ich potrzeb i możliwości oferty edukacyjnej oraz zwiększenie motywacji do korzystania z takiej oferty. Chodzi tu zwłaszcza o dorosłe osoby defaworyzowane i trudniej radzące sobie w życiu z powodu np. niskich kompetencji niezbędnych do sukcesu w życiu i bycia aktywnym członkiem społeczeństwa. Dlatego nie mogą być priorytetowo traktowane projekty dotyczące np. nauki kolejnego języka obcego u osób doskonale funkcjonujących w życiu zawodowym, społecznym i osobistym. Skromne środki publiczne dostępne w sektorze Edukacja dorosłych w naturalny sposób w pierwszeństwie są przeznaczane na dofinansowanie rozwoju osób najbardziej potrzebujących, będących w trudniejszym położeniu i wymagających szczególnego wsparcia.
Projekty w programie Erasmus+ dotyczą współpracy międzynarodowej i z założenia nie są dofinansowaniem działań krajowych mimo realnego pozytywnego wpływu na te działania. Podczas ich realizacji można podnosić kompetencje kadry podczas wyjazdów edukacyjnych do podobnych organizacji europejskich, ale też wymieniać się doświadczeniami z organizacjami partnerskimi, uczyć się nawzajem od siebie oraz tworzyć wspólne materiały dydaktyczne, programy szkoleniowe, rozwiązania edukacyjne. Z wyjazdów edukacyjnych korzysta przede wszystkim kadra, ale jednym z możliwych działań są wyjazdy edukacyjne również osób uczących się – dorosłych słuchaczy. Oczywiście można też na miejscu w kraju przeprowadzać testowanie/pilotaż tworzonych programów edukacyjnych, zatem projekty mogą bardzo poważnie bezpośrednio wesprzeć grupy docelowe – osoby uczące się.
W przypadku organizacji działających na rzecz seniorów jest wiele możliwości wyboru tematyki/działań projektów wpasowujących się bardzo dobrze w typowe priorytety dla sektora Edukacja dorosłych – wsparcie edukacyjne osób defaworyzowanych, z niskimi umiejętnościami podstawowymi, zagrożonych wykluczeniem społecznym. Po pierwsze – tematy dotyczące poprawy kompetencji kluczowych osób dojrzałych czy innych umiejętności potrzebnych seniorom do ich rozwoju osobistego i życia jako aktywny członek społeczeństwa, pełnego sukcesów, godnego i samodzielnego. Ale jest też druga bardzo ciekawa tematyka projektów skierowanych do seniorów – skupienie się nie tyle na poprawie kompetencji potrzebnych seniorom w celu poprawy ich życia, ale na wykorzystaniu ogromnego potencjału osób dojrzałych w działaniach (w tym pracy edukacyjnej) na rzecz innych – rówieśników, starszych i młodszych pokoleń. Bo przecież osoba w wieku 60, 65 czy 70 lat, niepracująca już zarobkowo, może a) uczyć się jak pomagać innym, b) uczyć się, by pomagać innym, c) lub pomagać uczyć się innym – różnym grupom wiekowym, począwszy od dzieci, poprzez np. rodziców tych dzieci i swoich rówieśników, a skończywszy na pokoleniu starszym od siebie, osób w wieku 80 czy 90+. Organizacje senioralne skupiają elitę w grupie wiekowej osób na emeryturze. Są to osoby z wielkim doświadczeniem życiowym i zawodowym, bardzo wysokimi kompetencjami kluczowymi, ale też zazwyczaj bardzo aktywne w pracy na rzecz innych, charakteryzujące się empatią i zrozumieniem dla osób w trudnym położeniu, zrozumieniem relacji społecznych i, co może najważniejsze, gotowością do wykorzystania swego potencjału (wiedzy, umiejętności, doświadczenia i kreatywności) w pracy na rzecz innych. Seniorzy np. z uniwersytetów trzeciego wieku mogliby rozwijać swoje kompetencje w kierunku działania na rzecz rozwoju osób dorosłych defaworyzowanych, osób z trudnościami w korzystaniu z nowych technologii czy np. prowadzeniu swoich domowych finansów lub czytaniu ze zrozumieniem dokumentacji technicznej, finansowej czy prawnej obecnej w naszym codziennym życiu. I ta elitarna grupa seniorów mogłaby jako wolontariusze wspierać poprawę tych umiejętności swoich mniej utalentowanych rówieśników i osób od siebie starszych bądź młodsze pokolenia, np. rodziców, którzy nie mogą pomóc swoim dzieciom w nauce, bo sami mają bardzo niskie umiejętności podstawowe. Podsumowując, organizacje senioralne mogą planować projekty działań nie tylko na rzecz swoich członków czy podopiecznych, ale szerzej, na rzecz lokalnego społeczeństwa, działając w ramach wolontariatu. Projekty takie z pewnością byłyby bardzo cennym wkładem w rozwój społeczeństwa lokalnego i regionu.

Akcja 1 „Mobilność kadry edukacji dorosłych”

akcji 1 „Mobilność kadry edukacji dorosłych” dofinansowywane projekty umożliwiają kadrze organizacji działających w obszarze niezawodowej edukacji, zatem np. uniwersytetu trzeciego wieku, podniesienie kompetencji potrzebnych do wspierania uczenia się osób dorosłych, a w konsekwencji pozwalają rozwinąć ofertę edukacyjną organizacji i lepszą współpracę międzynarodową w tym obszarze. Zasadniczym działaniem w takim projekcie są edukacyjne wyjazdy zagraniczne do krajów uczestniczących w programie Erasmus+, które trwają od 2 dni do 2 miesięcy (z wyłączeniem czasu podróży). Mogą to być wyjazdy na wybrane przez wnioskodawców kursy, szkolenia, seminaria, konferencje, ale też w celu obserwacji pracy w organizacji zajmującej się podobnym obszarem niezawodowej edukacji dorosłych. Ponadto można wyjechać do organizacji zagranicznej aktywnej w tym obszarze, by prowadzić zajęcia dla dorosłych lub dla kadry tej organizacji. Wyjazdy mogą być również okazją do poprawy znajomości języków obcych i poszerzenia wiedzy o innych kulturach. Organizacji goszczących i wydarzeń edukacyjnych za granicą można szukać na platformie EPALE (informacja poniżej).
We wniosku o dofinansowanie jednym z ważniejszych elementów jest europejski plan rozwoju organizacji wnioskującej – jest to po prostu analiza potrzeb rozwojowych kadry i opis, jak edukacyjne wyjazdy odpowiedzą na te potrzeby, jakie zmiany będą mogły nastąpić w organizacji. Trzeba też podkreślić przewagę uczenia się za granicą i nabywania tam doświadczeń w stosunku do rozwoju kadry prowadzonego w kraju, a także umotywować, jak to wypłynie na poprawę współpracy międzynarodowej organizacji. Plan rozwoju musi oczywiście dotyczyć wspierania uczenia się osób dorosłych w obszarze niezawodowym, prowadzonego przez organizację wnioskującą.
Z uwagi na priorytetową problematykę w Akcji 1 oferta sektora kierowana jest szczególnie do podmiotów, których działania edukacyjne wspierają osoby defaworyzowane, np. o niskich kompetencjach, z niskim wykształceniem, uchodźców, z niepełnosprawnością czy inne zagrożone wykluczeniem społecznym i wymagające szczególnego wsparcia.
Do kadry, w rozumieniu programu Erasmus+, zaliczani są pracownicy zatrudnieni na umowę o pracę/dzieło/zlecenie oraz wolontariusze i członkowie organizacji pełniący rolę kadry edukacji dorosłych. Projekty takie mogą trwać od roku do dwóch (średnio w Polsce ok. 16 miesięcy) i są zazwyczaj znacznie prostsze niż te z akcji 2. Nie ma tu partnerów realizujących wspólne działania, tak jak w akcji 2. Projekty te mogą być dobrym startem przed realizacją nieco bardziej wymagających projektów w akcji 2.
W Polsce dofinansowujemy rocznie ok. 30 projektów, ale spodziewamy się z każdym kolejnym rokiem znaczącego zwiększenia środków finansowych. Dobre projekty, napisane z uwzględnieniem rzeczywistych potrzeb, na pewno mają ogromne szanse na dofinansowanie. Średni budżet projektu wynosi ok. 20 tys. euro i za te środki beneficjenci organizują średnio ponad 11 zagranicznych wyjazdów edukacyjnych kadry trwających około 8 dni. Budżet projektu pokrywa niezbędne przygotowanie przed wyjazdem, np. językowe czy kulturowe podróże, noclegi i wyżywienie za granicą, a w przypadku kursów również opłatę kursową. W przypadku wyjazdu osób niepełnosprawnych można ubiegać się o dodatkowe niezbędne środki.

Akcja 2 „Partnerstwa strategiczne na rzecz edukacji dorosłych”

W ramach akcji 2 „Partnerstwa strategiczne na rzecz edukacji dorosłych” dofinansowywane są projekty służące rozszerzaniu współpracy pomiędzy co najmniej trzema organizacjami (z co najmniej trzech krajów europejskich) zainteresowanych tematyką niezawodowej edukacji dorosłych z co najmniej trzech krajów programu. Współpraca organizacji może obejmować m.in. wymianę dobrych praktyk i doświadczeń, tworzenie i testowanie nowych programów dydaktycznych, metod i narzędzi, organizację wyjazdów edukacyjnych kadry i osób uczących się oraz działań upowszechniających rezultaty projektu. Projekty te trwają od jednego roku do trzech lat, średnio niespełna 2 lata.
W ostatnich latach Komisja Europejska wyznacza konkretne priorytety dla tej akcji, np. w 2017 roku priorytetem sektora Edukacja dorosłych były działania na rzecz osób z niskimi umiejętnościami podstawowymi lub niskim wykształceniem i musiały dotyczyć poprawy umiejętności podstawowych tych osób, czyli pisania/czytania/rozumienia tekstu, rozumowania matematycznego lub wykorzystania nowych technologii. Można było wybrać priorytet dotyczący tworzenia wysokiej jakości, dostosowanej do potrzeb tych osób oferty edukacyjnej lub priorytet dotyczący motywowania i zachęcania takich osób do uczenia się oraz doradztwa i poradnictwa dla nich lub trzeci z priorytetów dotyczących poprawy kompetencji kadry, zwłaszcza tej pracującej z ww. osobami. Można też było wybrać jeden z priorytetów horyzontalnych, czyli pasujących do każdego sektora, np. dotyczący włączenia społecznego lub wszystkich kompetencji kluczowych (a nie tylko umiejętności podstawowych), zatem również np. kompetencji społecznych i obywatelskich, inicjatywności i przedsiębiorczości, umiejętności uczenia się czy też świadomości i ekspresji kulturalnej. Zakres priorytetów jest zatem bardzo szeroki, a w praktyce nie jest tak trudno dopasować tematykę związaną z potrzebami danej grupy dorosłych osób uczących się i danej organizacji edukacji dorosłych do obowiązujących priorytetów.
Od 2014 roku możliwe jest składanie wniosków o dofinansowanie dwóch typów projektów w akcji 2 – pierwszy dotyczący wymiany dobrych praktyk, a drugi jest nastawiony na wyprodukowanie innowacyjnych rezultatów.
Ocena wniosków dla obu typów projektów przebiega według tych samych kryteriów, ale projekty dotyczące wymiany dobrych praktyk nie konkurują z projektami na rzecz innowacji, ponieważ każdy z nich typów ma osobna alokacje budżetu i wnioski umieszczane są na dwóch osobnych listach rankingowych w momencie podejmowania decyzji o dofinansowaniu. Takie rozwiązania ułatwia organizacjom mniejszym i/lub mniej doświadczonym we współpracy międzynarodowej, działającym na rzecz lokalnej społeczności uzyskać dofinansowanie swojego projektu, gdyż nie muszą na jednej liście rankingowej konkurować z ambitnymi innowacyjnymi projektami.
Te same priorytety, wyznaczane corocznie dla każdego konkursu wniosków, obowiązują dla obu typów projektów.

  1. Partnerstwa strategiczne wspierające wymianę dobrych praktyk. Projekty te umożliwiają kilku uczestniczącym organizacjom wymianę doświadczeń i dobrych praktyk, konfrontowanie pomysłów i stosowanych metod pracy edukacyjnej z dorosłymi, wzajemne i wspólne uczenie się, tworzenie i wzmacnianie międzynarodowych sieci tematycznych. Są to projekty o bardzo podobnych założeniach merytorycznych – jak wyżej wspomniane Projekty Partnerskie Grundtviga, bardzo często realizowane przez organizacje senioralne w poprzednich latach. Organizacja przed złożeniem wniosku musi przeanalizować, jakie ma potrzeby w zakresie rozwoju, jakie są potrzeby dorosłych osób uczących się, które wspiera edukacyjnie, czego jeszcze nie umie robić, a chciałaby się nauczyć dzięki współpracy zagranicznej, jakie kraje i jakie typy organizacji mogą być zainteresowane współpracą w tym zakresie, ponieważ mają podobne potrzeby. Partnerów można szukać np. poprzez platformę EPALE, gdzie znajduje się wyszukiwarka (informacja poniżej).

W tego typu projektach podstawą wymiany doświadczeń i dobrych praktyk – oprócz wymiany mejlowej, za pomocą komunikatorów czy platform – są wspólne spotkania partnerów projektów, zazwyczaj po co najmniej jednym spotkaniu w każdej uczestniczącej organizacji. Drugą formą działania możliwą do zrealizowania są mobilności edukacyjne do organizacji partnerskiej, np. w celu odbycia wspólnego warsztatu pracowników organizacji partnerskich, zrealizowania pobytu typu na job-shadowing czy w celu poprowadzenia zajęć. Możliwe są również wyjazdy edukacyjne osób uczących się (słuchaczy), ale muszą być one organizowane w formule łączenia wyjazdu edukacyjnego do partnerskiej organizacji z mobilnością wirtualną za pomocą nowych technologii (np. wideokonferencja, media społecznościowe, wirtualne warsztaty, przekaz na żywo).
W Polsce w 2017 roku udało się dofinansować 19 projektów wspierających wymianę dobrych praktyk, ich średni budżet wyniósł 65 tysięcy euro. Projekty te mają zazwyczaj znacznie mniejsze budżety niż projekty nastawione na innowacyjne produkty.
 

  1. Partnerstwa strategiczne na rzecz innowacji. Głównym celem tych projektów jest wypracowanie innowacyjnych rezultatów i produktów, np. programów edukacyjnych czy materiałów dydaktycznych, a następnie odpowiednie ich upowszechnienie i zadbanie o wdrożenie nowo wytworzonych produktów lub innowacyjnych rozwiązań w swojej organizacji, ale też w innych organizacjach zajmujących się podobnymi zagadnieniami z zakresu niezawodowej edukacji dorosłych. Te projekty wymagają głębszej analizy potrzeb, ponieważ trzeba wykazać, że planowane innowacyjne produkty są rzeczywiście innowacyjne i konieczne dla dalszego rozwoju organizacji partnerskich. Projekt nie może zaspokajać potrzeb tylko jednej organizacji partnerskiej i jednego kraju, chociaż zazwyczaj to organizacja koordynująca projekt i inicjująca prace zaczyna od własnej analizy potrzeb i tak dobiera partnerów, by dla nich temat był równie atrakcyjny, a produkty były z sukcesem wykorzystane w ich organizacjach i krajach. Po stworzeniu innowacyjnych produktów następują działania upowszechniające (w tym seminaria i konferencje krajowe i międzynarodowe) oraz wdrożenia tych rezultatów w organizacjach partnerskich, ale i w innych podobnych w krajach. Najczęściej jest to po prostu włączenie do oferty edukacyjnej dla dorosłych nowych form, metod, wykorzystywanie nowych opracowań. Oprócz wspólnej pracy nad innowacyjnymi produktami w tego typu projektach odbywają się również spotkania partnerskie oraz wyjazdy edukacyjne kadry i osób uczących się, podobnie jak w projektach wymiany dobrych praktyk.

W Polsce w 2017 roku zostało dofinansowanych 20 projektów na rzecz innowacji, ich średni budżet przekracza 200 tys. euro. Projekty te mają zazwyczaj znacznie większe budżety niż projekty nastawione na wymianę doświadczeń.


Niezawodowa edukacja dorosłych – definicje

Wiadomo, że edukacja dorosłych to bardzo pojemne pojęcie, dotyczy uczenia się osób, które po zakończeniu nauki formalnej w szkole czy na uczelni korzystają z jakichkolwiek form edukacyjnych dla dorosłych czy to w celu nabycia lub doskonalenia kompetencji potrzebnych do celów osobistych lub w życiu społecznym, czy w pracy. Uczenie się dorosłych może odbywać się w szkołach formalnych, podczas zorganizowanych zajęć/kursów lub instruktaży w pracy (uczenie się pozaformalne) lub np. w rodzinie, grupie społecznej czy też samemu, np. czytając, poprzez Internet czy telewizję (uczenie się nieformalne). Jednakże w sektorze Edukacja dorosłych programu Erasmus+, a wcześniej w programie Grundtvig, dofinansowywane są projekty dotyczące tylko niezawodowej edukacji dorosłych, czyli bez działań nakierowanych na poprawę kompetencji zawodowych u osób dorosłych. Te ostatnie kompetencje mogą być natomiast tematem projektów w sektorze Kształcenie i szkolenia zawodowe.
Aby pomóc wnioskodawcom wybrać właściwy sektor, Komisja Europejska podała w Glosariuszu znajdującym się na końcu Przewodnika po programie Erasmus+ definicje na użytek tego programu: edukacji dorosłych, organizacji edukacji dorosłych i dorosłego słuchacza:
Edukacja dorosłych – wszystkie formy niezawodowej edukacji dorosłych, czyli zarówno o charakterze formalnym, jak i pozaformalnym i nieformalnym (w odniesieniu do ustawicznego szkolenia zawodowego zob. „kształcenie i szkolenie zawodowe”).
Organizacja edukacji dorosłych  każda publiczna lub prywatna organizacja działająca w obszarze niezawodowego kształcenia/uczenia się dorosłych.
Dorosły słuchacz – każda osoba, która po ukończeniu kształcenia lub szkolenia albo rezygnacji z kontynuowania takiego kształcenia lub szkolenia wraca do niektórych form ustawicznego kształcenia lub uczenia się (uczenie się formalne, pozaformalne i nieformalne) z wyłączeniem nauczycieli uczących w szkołach oraz nauczycieli i osób prowadzących szkolenia w zakresie kształcenia i szkolenia zawodowego.

EPALE

Wspomniany wyżej EPALE to Elektroniczna platforma na rzecz uczenia się dorosłych, uruchomiona przez Komisję Europejską w październiku 2014 r. i finansowana ze środków sektora Edukacja dorosłych programu Erasmus+, z treściami tworzonymi zarówno przez użytkowników, jak i przez centralne i krajowe biura EPALE w krajach programu. Platforma jest przeznaczona dla szeroko rozumianych kadr edukacji dorosłych – począwszy od edukatorów i nauczycieli osób dorosłych, poprzez organizatorów takiej edukacji i decydentów w tym obszarze do dziennikarzy, po badaczy, andragogów i innych profesjonalistów w tym obszarze. EPALE ma szerszy zakres tematyczny niż sektor Edukacja dorosłych w programie Erasmus+ , dotyczy bowiem wszystkich aspektów edukacji dorosłych – poprawy  kompetencji niezawodowych oraz zawodowych.
Na platformie można znaleźć wiele materiałów i treści potrzebnych w pracy osobie zajmującej się edukacją dorosłych, w tym dokumenty strategiczne, można przeczytać i napisać różnego typu artykuły, pogrupowane według tematyki, np. jedna z grup tematycznych to „osoby starsze” – w ramach bloku tematycznego „wsparcie osoby uczącej się”. Znajdują się tam też informacje o zbliżających się i zrealizowanych wydarzeniach w Europie, w tym kursach dla kadry edukacji dorosłych. Platforma daje wiele inspiracji do pracy i do projektów współpracy międzynarodowej, pozwala poznać ekspertów i nawiązać z nimi kontakt. EPALE zawiera również wspomniana wyżej wyszukiwarkę partnerów do projektów.
Platforma może służyć też do wspólnej pracy nad projektem, można założyć prywatne przestrzenie współpracy otwarte tylko dla grupy osób z uprawnieniem dostępu. Inną formą współpracy i wymiany doświadczeń mogą być otwarte kanały społeczne nazywane społecznościami praktyków. Można założyć np. kanał „edukacja seniorów w zakresie nowych technologii” i tam wymieniać się doświadczeniami.
Warto zwrócić uwagę, że tematyka senioralna jest jednym z elementów pionu tematycznego „wsparcie osoby uczącej się”.
Platforma jest wielojęzyczna, co oznacza, że wiele treści można znaleźć w języku polskim, ale jednak najwięcej materiałów jest w języku angielskim, dlatego gorąco zachęcamy do korzystania nie tylko z polskiej wersji językowej.
Po prawie 3 latach funkcjonowania można z całą pewnością stwierdzić, że platforma może doskonale wspomóc pracę i rozwój europejskich kadr edukacji dorosłych jest doskonałym towarzyszem w pracy specjalistom edukacji.

Tekst: Alina Respondek

 


Serdecznie zapraszamy organizacje senioralne do składnia wniosków o dofinansowanie w sektorze Edukacja dorosłych programu Erasmus+. Szczegóły konkursu wniosków można znaleźć na stronie http://erasmusplus.org.pl/. Warto też korzystać ze spotkań informacyjnych organizowanych przez Fundację Rozwoju Systemu Edukacji, informacje o nich znaleźć można na stronie Akademii Erasmus+ http://erasmusplus.org.pl/akademia/, ew. zaprosić ekspertów Fundacji do siebie: http://erasmusplus.org.pl/bus/.